Bruce Lipton
Bruce Lipton is de voormalige celbioloog die in het laboratorium menselijke stamcellen kloonde en uit zijn experimenten moest concluderen dat wat hem was geleerd niet klopte. Dit zette hem op een speurtocht naar nieuwe verklaringen van hoe ons organisme werkt, wat hem tot een van de pioniers maakte van de nieuwe wetenschappen, zoals hij het zelf zegt, de 'kwamtumbiologie'. Lipton is ervan overtuigd dat wetenschappers die niet van kwantum fysische principes uitgaan in hun werk door de werkelijkheid zijn achterhaald en in zich op een doodlopende weg bevinden.
In zijn boek 'The Biology of Belief' laat hij op een prachtige inzichtelijke manier zien hoe niet onze genen ons lot bepalen, maar onze overtuigingen, onze 'beliefs'. Niet in overdrachtelijke zin, nee op het meest elementaire cellulaire niveau!
Enkele vertaalde citaten uit Biology of Belief (hoofdstuk 6):
- Onze vele verdedigingsmechanismen kunnen ruwweg onderverdeeld worden in twee fundamenteel verschillende functionele categoriën: Groei en Bescherming
- Onderhand zal het je niet verbazen om te horen dat ik me voor het eerst bewust werd van hoe belangrijk groei- en beschermingsgedragingen zijn, in het laboratorium, waar mijn observatie van individuele cellen me al zo vaak tot inzicht had gebracht over het multi-cellulaire menselijk lichaam. Toen ik menselijke cellen kloonde trokken ze zich terug van gifstoffen die ik in de cultuur inbracht, net zoals mensen zich terugtrekken van rovers in donkere steegjes. Ze bewogen zich ook naar voedingsstoffen toe, net zoals mensen op hun ontbijt afkomen en op lunch, de avondmaaltijd en liefde. Deze beide tegenovergestelde bewegingen bepalen de twee basis celreacties op omgevingsstimuli.
- Naar een levensonderhoudend signaal, zoals voedsel, toe bewegen, karakteriseert een groeireactie; weg bewegen van bedreigende signalen, zoals gifstoffen, karakteriseert een beschermingsreactie.
- Mijn onderzoek in Stanford toonde aan dat deze groei/verdediging gedragingen ook essentieel zijn voor multi-cellulaire organismen zoals mensen. Het blijkt dat de mechanismen die groei en bescherming ondersteunen niet tegelijkertijd optimaal kunnen functioneren.
- In een reactie gelijk aan die van cellen, beperken mensen onvermijdelijk hun groeigedrag als ze in een beschermende toestand overgaan. Als je wegloopt voor een leeuw is het geen goed idee om energie te besteden aan groei. Om te overleven, wat nu betekent aan de leeuw te ontsnappen, richt je al je energie op je vecht of vlucht respons. Je energiereserves beschikbaar stellen om de beschermingsrespons te bekrachtigen leidt onvermijdelijk tot een beperking van de groeifuncties.
- Het afremmen of blokkeren van groeiprocessen is ook schadelijk omdat groei niet alleen een proces is dat energie gebruikt, maar ook nodig is om energie te produceren! Daarom blokkeert een voor langere tijd aangehouden verdedigingsrespons de productie van levenonderhoudende energie. Hoe langer je in de beschermingsmodus blijft, hoe meer je je groei compromitteert. Je kunt zelfs je groeiprocessen zo volledig afsluiten dat het echt waar wordt dat iemand kan sterven van angst.
- Wij leven in een wereld van “klaar” staan voor alles wat kan komen en een toenemende hoeveelheid onderzoeken suggereert dat onze hyper-waakzame levensstijl de gezondheid van ons lichaam ernstig ondermijnt (omdat we bijna permanent in de beschermingsmodus verkeren). Onze dagelijkse stressbronnen . . . maken ons lichaam klaar voor de fysieke actie die niet komt. Anders dan bij sporters wordt de stress in ons lichaam niet ontladen van de druk die veroorzaakt wordt door onze chronische angsten en bezorgdheden. Bijna elke belangrijke ziekte die mensen oplopen is in verband gebracht met chronische stress [Segerstrom and Miller 2004; Kopp and Réthelyi 2004; McEwen and Lasky 2002; McEwen and Seeman 1999]